Η φέτα, το αγαπημένο λευκό αλμυρό τυρί του Έλληνα που βρίσκει τη θέση του σε σαλάτες ενώ δε συνοδεύει κάθε λογής λαδερό φαγητό, είναι νόστιμη κληρονομιά που προέρχεται από την αρχαιότητα. Φέρει προστατευόμενη ονομασία προέλευσης και είναι αμιγώς ελληνική.
Οι αναφορές που έχουμε από την αρχαιότητα για την παρασκευή και την κατανάλωση της φέτας μας έρχονται από τον Αριστοτέλη, τον Πυθαγόρα και πολλούς αρχαίους κωμωδιογράφους. Ο μύθος όμως θέλει, σύμφωνα με τον Όμηρο όπως αναφέρει στην Οδύσσεια, ο Κύκλωπας Πολύφημος να ήταν αυτός που πρώτος παρασκεύασε το τυρί και πρόγονο της σημερινής φέτας. Ο Πολύφημος μεταφέροντας το γάλα μέσα σε προβιές παρατήρησε ότι το γάλα έπηζε, τρωγόταν και ήταν εύκολα αποθηκεύσιμο.
Η αρχαία ονομασία της ήταν “Τυρός”, ενώ κατά την βυζαντινή εποχή ονομαζόταν “Πρόσφατος”. Η ονομασία φέτα προέρχεται από τον 17ο αιώνα, από το ιταλικό “fetta”, από την αποθηκευτική συνήθεια να κόβουν το λευκό τυρί σε τετράγωνες φέτες και να το αποθηκεύουν σε βαρέλια με άλμη.
Σήμερα η ονομασία του τυριού φέτα έχει κατοχυρωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως Π.Ο.Π.. Δικαίωμα χρήσης του ονόματος έχουν μόνο ορισμένες περιοχές της Ελλάδας που είναι η Μακεδονία, Θράκη, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Στερεά Ελλάδα, η Πελοπόννησος και η Λέσβος. Ακόμα το γάλα πρέπει να είναι πρόβειο ή αιγοπρόβειο σε μέγιστη ποσότητα κατσικίσιου 30%. Τέλος το γάλα θα πρέπει να προέρχεται από συγκεκριμένες ράτσες ντόπιων αιγοπροβάτων τα οποία τρέφονται με τοπική χλωρίδα.